چند آیه از قرآن با ترجمه که در آن ها فعل امر باشد.
أُقتُلوا یُوسُفَ أَوِاطرَحُوهُ أَرضاً ( یوسف – ٩ )
( یوسف را بکشید یا او را به سرزمین دور دستی بیفکنید )
( فعل اُقتلوا را توضیح دادیم، اما درباره ی فعل " اطرحوا " باید گفت ابتدای این فعل همزه ی مکسور است اما با توجه به این که حرف " أَو " بدان متصل شده، همزه خوانده نمی شود )
إِستَغفِری لِذَنبِک ( یوسف – ٢٩ )( از گناهت استغفار کن )
مضارع فعل " استغفری " چنین بوده :
تَستَغفِرین ( اول شخص مفرد مخاطب در مؤنث )
بعد از حذف حرف مضارع از ابتدای آن و حذف نون از انتهای آن، " استَغفِری " به جای می ماند. که با توجه به حرکت سومین حرف آن، یک همزه ی مکسور به ابتدای آن می افزائیم ک می شود ---> " إِستَغفِری "
أُذکُرنی عند ربّک ( یوسف ٤٢ )
( مرا نزد آقایت ( سلطان مصر ) یاد کن )
نکته: چنانچه فعل ما جمع مؤنث بود حرف آخر آن باقی می ماند و تنها ابتدای فعل تغییر می کند مانند: تَسمَعنَ â†گ إِسمَعنَ
إِقرَأ بِاسمِ رَبِّکَ الذی خَلَق ( علق – ١ )
( بخوان به نام پروردگارت که ( جهان را ) آفرید )
إِقرَأ وَ رَبُّکَ الأَکرَم ( علق – ٣ )( بخوان که پروردگارت از همه والاتر است )
